Déjà lu: „Confess”

piše: Isidora Đolović

Od pojedinih muzičara jednostavno očekujete spektakularne memoare – i podrazumeva se da vas ne iznevere. Na strani Roba Halforda su u samom startu bili oni najvažniji faktori: elokvencija i neposrednost, zaista veliko životno-muzičko iskustvo, kao i nesvakidašnje uravnotežen pristup temama koje se danas i dalje tretiraju kao „kontroverzne“. Da li je sve nabrojano primenio na pravi način? I više od toga. „Confess“ (Hachette books, 2020) sigurno spada među najzanimljivije autobiografije sa kojima se, ne samo i nipošto isključivo fanovi hevi metala mogu susresti. Njome su obuhvaćene sve ključne sfere autorovog identiteta, a upravo je pronalaženje, utemeljenje i prihvatanje onoga što jedna osoba jeste, osnovna tema Robove priče. U ovom slučaju radi se o, bukvalno i direktnom simbolikom izvedenom, ispovednom izlaganju, u retrospektivi, odlučujućih etapa na putu samootkrivanja, samoostvarenja i, naravno, muzičke slave. Ono što posebno povećava opštu vrednost priznanja, jeste činjenica da je Halford zaista pozitivan tip koji, uprkos svemu kroz šta je prošao, zadržava naprosto zarazan egzistencijalni elan i neverovatno inspirativnu predanost svom pozivu. Ukoliko niste upoznati sa njegovim likom i delom, a pogotovo (neverovatnim) glasom, preporučljivo je pogledati tekst koji sam objavila u avgustu, OVDE.

Kao frontmen i zaštitni znak grupe koja se zove Judas priest, Rob Halford, nimalo neobično, bira naslov i glavnu aluzivnu nit svoje knjige – takođe iz svešteničkog simboličkog repertoara. Jer, zaista se radi o svojevrsnom ispovedanju, neki put nikad ranije javno podeljenih informacija, u svrhe koje nisu više uobičajeno terapeutske ili dokumentarne, već služe slavljenju i zahvalnosti zbog jednog zaista zapanjujućeg života. Kada upotrebljava baš taj izraz – extraordinary, autor nimalo ne preteruje. Ovo je knjiga oslobođenja, samim tim, njen osnovni ton je tvrdoglavo optimističan. Čak i kada se otvara povodom prilično teških trenutaka, temama koje bole, a za mnoge verovatno još spadaju u kategoriju tabua, daje nam do znanja kako nema nameru da se „prenemaže“ – tim pre ukoliko je svojevremeno već prošao tu fazu, a pogotovo ne da „mrači“ čitaoce. Sve je prihvaćeno kao deo uspešno prebrođenog i, što je najbitnije, korisnog iskustva.

Umesto vremenskog (najčešće vezanog uz preokret, posebno opominjući događaj), za okvir uzima prostor – zavičajni Volsol (Walsall), odakle je sve krenulo i kome se još redovno vraća. Sve je, od početka do epiloga, neizostavno prožeto muzikom, zaraznim entuzijazmom, predanošću i inspirativnim stavom.

Odličan prolog donosi motiv zagušljivosti. Prva, bukvalna, potekla je od fabričkih dimnjaka industrijske oblasti poznate kao Crna zemlja (the Black Country), u srcu grofovije Zapadni Midlends, čija su isparenja udisali tamošnji bumeri (generacije rođene tokom dve decenije po završetku Drugog svetskog rata), svakodnevno protrčavajući na putu do škole. Ona ipak ne guši u pravom smislu te reči. Istinska ograničenja dolaze tek sa odrastanjem i buđenjem svesti o sopstvenoj ličnosti koja se „baš i ne uklapa“ u postavljene kalupe. Život u svojevrsnoj negaciji, potiskivanju, mimikriji i uvek budnom oprezu povodom još prilično zagonetnog dela vlastitog bića, uslovio je naknadne posledice u drugoj sferi.

Rođen kao Robert Džon Artur Halford, slično Adamu Antu i još nekim kolegama-sunarodnicima odmah izražava sreću što ipak nije nasledio srednje ime dede po majci (Flejvel), već porodično – Artur (tako mu se zvao deda, ocu je ovo bilo srednje, a Robertu – treće ime). Godinu dana posle njega, roditelji Džoan i Beri dobili su kćerku Su i preselili se u Beechdale Estate, radničko naselje za zaposlene u obližnjim postrojenjima. Otac mu je bio zaljubljenik u avijaciju, za koju je jedno vreme bio vezan i prirodom posla (proizvodnja avionskih delova), pa tu strast prenosi na Roba i često ga vodi na lokalnu pistu ili londonski „Hitrou“, kako bi gledali uzletanja. Detinjstva se seća kao skromnog, ali najvećim delom idiličnog: posebno je voleo da provodi vikende kod očevih roditelja i sluša njihove uspomene iz burnih perioda istorije ranog XX veka, spava u improvizovanom krevetu (od dve spojene stolice i jastuka naslaganih preko) i krišom „kopa“ po skrivenom ormaru punom relikvija iz Prvog svetskog rata.

Priznaje da je dugo vukao traume od povremenog dopiranja zvuka roditeljskih svađa, pa i šamaranja, kao i očevog pokušaja da ih jednom prilikom zaista napusti. Ipak: The rows affected me a lot at the time, but they fell away as Sue and I grew older. Mom and Dad were loving, protective parents, and never in a million years would I describe my childhood as abusive or unhappy.

Otkrovenje mu se dogodilo u prvom razredu osnovne škole, na času muzičkog. Za razliku od mnogih, kasnije legendarnih muzičara, Rob NIJE bio izbačen iz školskog hora ili okarakterisan kao netalentovan. Upravo suprotno – kada je na njega došao red da pred razredom otpeva škotsku „The Skye Boat Song“, učiteljica je reagovala najpre zatraživši da ponovi: All of you, now, stop what you're doing, be quiet, and listen to Robert. Listen!, a zatim ga sprovevši po čitavoj smeni. Dok su ostala deca aplaudirala, polako je sticao daleku pretpostavku o tome čime bi mogao da se bavi kada poraste. Pored muzike, kao dete je voleo engleski/književnost i geografiju, pa se fatalistički osvrće na tu činjenicu: I've spent my life writing lyrics, playing music, and touring the world.

Buđenje seksualnosti rano daje naznake veće naklonosti prema istom polu, ali odrastajući u zajednici koja je stroga, zatvorena i veoma tradicionalna, uopšte ne razume šta mu se dešava, razvijajući osećaj neobjašnjive griže savesti. Nakon prvih sumnji, roditelji iznenađujuće liberalno i za šezdesete godine trpeljivo prihvataju „možda samo fazu“, iako glava porodice u prvom trenutku reaguje veoma burno. Nikada više nisu potezali to pitanje, ali baka mu čak tvrdi da je otac svojevremeno prolazio kroz slične nedoumice. Rob redovno izlazi sa devojčicama, vodi ih na tada popularne igranke vikendom i prilično nespretno im se udvara, putem neke vrste „DJ poruka“ (jednoj Anđeli je javno posvetio pesmu, sledećim rečima:  These boots are made for walking, but what I'VE got is made for something else). Kako bi uspeo da sve to isfinansira, prao je kola za džeparac, a francuski učio za svoju dušu – nastojeći da govori sa što manje akcenta.

Lingvističko pitanje je veoma bitno u Robovom izražavanju, budući da se jasno osete svi britanski idiomi njegovog zavičaja. Većinu objašnjava kroz napomene, što doprinosi doživljaju direktnog usmenog obraćanja. Autoironičan, više puta se poziva na tzv. yam-yam govor, pogrdni termin suseda iz Birmingema (Brummies) za „Crnozemce“, ilustrovan sledećim primerom: Am you from Walsall? – I yam! Iako, kaže, većini sa strane njihov govor zvuči identično, ističe da uopšte nije tako.

Sa šesnaest godina dobio je brata, Najdžela, kojim su Su i on od prvog dana bili oduševljeni. Pa, ipak, ne promiče mu početak majčine postporođajne depresije, problema koji tada praktično nije bio ni priznavan kao postojeći ili ozbiljan. Dok se kao tinejdžer spremao da upiše glumu, Rob je doživeo i prvo u nizu zaista traumatičnih iskustava – seksualno je napastvovan od očevog prijatelja, čoveka iz lokalne pozorišne trupe koji ga je pripremao za prijemni. Da mu je otac živ, priznaje, ni danas ne bi progovorio o tom iskustvu. Ipak, razočarenje nije uništilo planove za budućnost, tako da se zaposlio kao asistent u Grand teatru Volverhemptona. Oprobao se na sceni, obučavao oko rasvete i menadžmenta, dok muzika i alkohol ulaze na velika vrata redovnim izlascima sa sestrom u klub „Dirty Duck“.

Svetu rokenrola ga definitivno preusmerava uticaj Gilana i Planta. Ostavivši snove o glumi, počinje da radi u muškom butiku „Harry Fenton“, smeštenom u samom gradskom centru, kao upravnik prodaje. Takva pozicija omogućuje dovoljno slobode i prihoda za aktivnosti u bendovima Athens Wood, Lord Lucifer, naposletku i Hiroshima. Na radnom mestu pušta „School's out“ Alisa Kupera. Prvi od urbanih mitova o sebi, koje razbija, tiče se uveliko prihvaćenog navoda kako je neko vreme radio u porno-bioskopu: zapravo je tokom dva vikenda menja drugara u lokalnom seks-šopu.

Delimično je tačna priča o pristupanju Judas-ima: Su Halford jeste „kriva“ za sve, budući da se zabavljala sa njihovim basistom (kasnije su se i venčali) Ijanom Hilom. Kada su ostali bez pevača, preporučila im je svog talentovanog brata, pa su Ijan i Ken (Rob ga isključivo tako zove) – poznatiji kao K.K. – Dauning, došli kod njih kući da ga upoznaju. Međutim, Rob zgranuto tvrdi da nije pevao Doris Dej na spratu, niti sišao niz stepenice sa harmonikom – s druge strane, zaista je sa sobom u novi bend poveo bubnjara Hiroshime.

dani uspona: Judas Priest (Rob prvi sleva)

Nižu se razne zanimljive epizode, poput one sa hapšenjem, kada su ga zbog imidža policajci priveli zbog pljačke, samo da bi starica izjavila kako nije ni nalik provalniku. Govori i o svojoj tadašnjoj devojci Mardži, sa kojom nije mogao da „ide do kraja“, ali ni bude potpuno iskren, pa je naprosto pobegao i odbijao da je uopšte viđa. Ovaj, kako sam kaže, nezreli ispad, bio je tek uvod u kontinuirano skrivanje. Kad smo već kod toga, poznato je kako je Robov najveći pevački uzor bio Fredi Merkjuri. O njegovoj seksualnosti, doduše, piše sledeće: It wasn't that he was gay – I didn't even realize that. (...) Freddie didn't even occur to me; I just thought he was a fantastic, extroverted, flamboyant performer.

Ali, kada zbog njegovog obožavanja grupe Queen, birajući nadimke za svakog pojedinačno, ostali članovi benda na promotivni materijal stave: Rob „The Queen“ Halford (kao što sam spomenula, Kenneth Keith „K.K.“ Downing je uspešno ostalo), užasnuto odbacuje predlog!

Dalje piše o dolasku Glena Tiptona, snimanju prve (i svake sledeće) ploče, nastupu na televiziji BBC 2 u okviru legendarne emisije „The Old Grey Whistle Test“ i neusklađenom imidžu članova benda; o sebi komentariše: I looked like Jim Morrison on a budget. 

Za pisanje stihova koristio je rečnik, ali su određene pesme sadržale sublimirane seksualne poruke kao izraz unutrašnje tenzije – ipak, svojevremeno ih niko nije registrovao.

What if it got out that I was gay, fans didn't want anything to do with a band fronted by a queer, and it killed Judas Priest stone-dead?

Priest was the most important thing in my life, and even if I were willing to sacrifice it for my sexuality – which I wasn't – I simply couldn't do it to Ken, or Glenn, or Ian. It wouldn't be fair on them. It was my problem, not theirs.

uklapanje u stereotipnu sliku rok muzičara

Govori o početnim uspesima, simbolizovanim pre svega dosezanjem tla Amerike – zemlje iz snova; o velikim turnejama i povracima kući kao drastičnom, ali delotvornom receptu za prizemljenost i održavanje normalnosti. Razbija mit o inspirisanosti novog imidža, kože i lanaca, tobože sadomazohističkom estetikom, objašnjavajući kako nikada nije bio u tom fazonu – zapravo su izvor ljubav prema motorima i rani stil Marlona Branda.

Naročito su interesantne stranice posvećene poseti Japanu, „drugoj planeti“ neobično prijemčivoj za teški zvuk (imajući u vidu ovdašnju obrnutu situaciju, ako je u Japanu hevi metal isključivo muzika za devojke, pitam se šta muškarci slušaju?):

It was extraordinary. In the late seventies, Western pop and rock was just starting to break into Japan. There was a perception in the country that this music was just for girls, so the crowd was three-quarters female. And screaming their heads off.

It was Beatlemania in more ways than one. (...) So, there we were, trying to play „The Ripper“, while a couple of thousand Japanese girls shrieked themselves crazy and lumps of food, sweets, cuddly toys, and other little gifts shot all around us and into the dry ice. What an experience!

Mnoge anegdote uključuju: upoznavanje Endija Vorhola, „incident oko biča“ sa Meri Ozmond, rastuću popularnost i uvođenje (do danas redovne) scenske tačke sa motorom, pehove oko usklađivanja nastupa u „Top of the Pops“ kada je turneja u toku, te snimanje u nekadašnjoj kući Lenona i Joko. Njihove spojene toalete vickasto komentariše sa: I tried to imagine them sitting side by side, holding hands, having a poo. Truly, sometimes love knows no bounds. Otkriva i koji je suvenir na kraju prisvojio (fusnota: možda ga jednom i vrati!).

Judas-i i Vorhol, pre vezivanja lisicama

Radna rutina (red turneja, red studijskih snimanja, pa opet sve ispočetka) i posvećenost, kompenzuju rastuću usamljenost. Pri tom na par mesta ističe ironiju činjenice da, sa porastom popularnosti nekog benda, dolazi do prateće navale interesovanja grupi devojaka, što njemu zapravo uopšte nije značilo. Slava, doduše, ima i određene univerzalne prednosti:

But now, after the succes of „British steel“, I was beginning to get checks that were more money than I had seen before in my entire life. It didn't go to my head, and I didn't go mad, but nor did I see the need to go on living like a peniless student.

Najopširniji i najinteresantniji deo knjige obuhvata svojevrsno zlatno doba njegove karijere – osamdesete. Druga strana profesionalnog trijumfa odnosi se na nikad veće privatne frustracije, pre svega u nedefinisanoj drugarsko-platonsko-povremenoj vezi sa izvesnim Dejvidom (za koga se ispostavilo da je strejt, tj. heteroseksualac) i kokainskoj zavisnosti pridodatoj alkoholizmu. U ovom razdoblju, naročito se ističe po mnogo čemu presudna 1985. godina, kada je, nakon učešća na Live Aid koncertu, u Filadelfiji upoznao svoju veliku i tragičnu ljubav, Breda (pretpostavljam, a i Rob to spominje na kraju, kako su određena imena promenjena, pa i njegovo).

Među smešnijim (doduše, njihovim učesnicima sigurno i ne toliko), izdvaja se epizoda kada je uhapšen zbog vožnje u pijanom stanju, u Arizoni, gde se par godina ranije preselio:

The cops locked me in a big cell on my own. At first, anyway. Then they tipped another drunk in, then another, then another. Some were so paralytic they just fell on the floor. Two wasted Native Americans stumbled in and clocked me in my rocker's garb.

„Hey, Rob, we love Judas Priest!“, they said. „Give us a hug, man!“ They instigated a lenghty, repetitive debate on the comparative merits of Priest and Motley Crue. By the six the next morning, there were fifteen or twenty of us sorry drinkards in that cell.

(o legitimaciji, u fusnoti) I feel lucky that photo has never seeped out and appeared in any of those „celebrity mug-shot“ features. Although now I've told this story in this book, I guess there's a good chance it will surface.

Nižu se priče o projektu Hear'n'Aid, snimanju ploča na karipskim ostrvima, incidentima, opijanjima – gledajući tadašnje snimke, postaje jasno kako je sva ta negativna energija negde morala biti kanalisana, ali za to, nažalost, nisu bili dovoljni samo nastupi i kreativno izražavanje. Kao posebno problematična pokazuje se veza sa Bredom, ubrzo ispunjena nesigurnošću i sumnjama sa Robove strane.

Brad and I had a strange dynamic. I was the older guy, and the one with the money, but his alpha-male energy and charisma meant he took the lead in our relationship. He'd say what we're doing, I'do go along with it – and nine times out of ten, what we were doing was cocaine.

Kritičnu tačku u njegovom životu predstavlja predoziranje, svesni pokušaj samoubistva: My anger consumed me: my vivid, inchoate anger that had built up over twenty-five years of living a lie about my sexuality. I had been struggling to control that anger, and now I was too tired. I gave up. It had won. It took over.

Početak 1986. obeležava rehabilitacija, nakon koje Rob do dana današnjeg nije dodirnuo alkohol, niti drogu: The cliché of recovery is true: you take one day at a time. I know I am sober today. I hope I will be sober tomorrow. Pozitivan uticaj na glas i opštu fizičku formu ostao je zabeležen najpre na fenomenalnoj turneji „Fuel for life“.

Međutim, stvari sa Bredom – koji je nastavio da koristi kokain, što njegove agresivne ispade sada čini još upadljivijim i nepodnošljivijim – kreću u fatalnom smeru. Januara 1987., posle još jednog konflikta/nesporazuma, izvršio je samoubistvo. Nije se to, kako su mnogi izvori do sada prenosili, dogodilo baš na Robove oči – ali, samim tim što je donekle mogao naslutiti, mada ne i predvideti, njegove suicidalne namere, izaziva osećaj krivice. Istina, obavestio je Bredovog ujaka da ovaj kod sebe ima pištolj, zamolivši ga da svrati u njegov stan i proveri situaciju, ukoliko momak planira neku glupost. Prekasno. Uprkos velikom udarcu, Rob se nije vratio porocima, ali zato saznaje za Bredov dvostruki život – po svemu sudeći, bio je strejt i to ne poslednji sa kojim će se Rob nesrećno spetljati.

Što se Judas-a tiče, izdvajaju se opisi neobjavljenog disko-izleta i znatno manje zabavnog sudskog slučaja iz 1990., tačnije apsurda čitave situacije u kojoj su članovi, posredno i sam žanr, bili osumnjičeni za navođenje fanova na samoubistvo.

„Onstage, they wear leather, chains, and handcuffs, and wave whips!“ he said, as if that proved our satanic intent. As the bemused judge peered at us, my heart sank again. What would a sedate, reactionary US justice know of heavy metal bands, and how they dressed?

A female lawyer depicted our whole career as an exercise in mass hypnosis. „They are experts at creating illusions and images“, she said, ominously. „They make their living by these illusions, by making things appear to be what they are not.

Devedesete počinju apsolutnim uspehom ploče „Painkiller“, ali se na to nadovezuju kriza srednjih godina, nenamerni odlazak iz benda – rezultat nesporazuma usled privremene želje za solističkim iskorakom, te povremeni eksperimenti. Jedan od njih uključuje ljubavnicu (potvrdivši ono čega je autor bio svestan kao tinejdžer, ali ne i mnogi homofobi: I could do it, but I didn't really want to), kao i „George Michael moment“ privođenja u javnom toaletu, gde zamalo da bukne skandal. Interesantna je priča o susretu sa koketnom Madonom, koja se posebno zanimala za Robove...tetovaže: You have a lot of tatooes! Do you have them everywhere? (...) And how far down do they go?

Jedna od najpozitivnijih privatnih priča odnosi se na poznanstvo i dopisivanje sa marincem Tomasom Pensom, koje prerasta u ljubav sada već dužu od četvrt veka. Konačno pronašavši emocionalnu stabilnost, Rob počinje da oseća ogromnu nostalgiju za svojim bendom i ne krije kako ga je rastužila vest o angažovanju Ripera Ovensa (albume Judas-a na kojima je Riper pevao, kaže, nikada nije preslušao – bez brige, ignorišu ih i mnogi fanovi!), a ohrabrio Dikinsonov povratak u Iron maiden, na pragu novog milenijuma. Evocira spontano i bez razmišljanja izvedeno autovanje tokom intervjua na MTV-ju, pokušaj rukovanja sa kraljicom Elizabetom II, kao i iznenađujuće podatke da Džoni Dep voli Judas-e, dok je Lejdi Gaga kao tinejdžerka bila (i velikim delom ostala) fan metala!

Ne mogu da zaobiđem Robov osvrt na ideju o nerealizovanom projektu saradnje, mojoj malenkosti obožavana, tri vokala – a koju već Brus Dikinson iznosi u sopstvenoj autobiografiji (prikaz je OVDE):

Bruce did a guest appearance and sang his part on „The one you love to hate“, and Geoff Tate from Queensryche also joined us. I hadn't known either of them would be there, so it was fantastic.

There was talk of Bruce, Geoff and I making a record and touring as „The Three Tremors“. Then there was talk of Bruce and I doing it with Ronnie James Dio instead of Geoff. Rod Smallwood timed to organize it, but it came to nothing. It was a shame. It would've been fun.

Saznajemo i kako je tačno došlo do povratka kući – tj. u redove Judas Priest-a, o alternativnoj temi konceptualnog albuma „Nostradamus“ (trebalo je da to bude Raspućin, ali su odustali zbog neproverene informacije da Ozi Ozborn sprema nešto slično. Rob ovu ploču smatra veoma potcenjenom), Kenovom odlasku i pristupanju Ričija Foknera grupi, Glenovoj bolesti, gubicima u porodici i žanru (Dio, Lemi)....Nije izostalo ni objašnjenje scene šutiranja telefona jednog od fanova iz prvog reda, pri čemu Rob otkriva svoja podeljena osećanja (baš kao što su bile i reakcije) odmah nakon događaja, ali se i osvrće na današnji pristup publike koncertima:

Well, it's up to them. I always prefer it if they get into the music, like we do, but they have bought their tickets and they can basically do whatever they want. But that doesn't apply if they bring that intrusive technology into my space.

Epilog je povezan sa koronom, koja je osujetila planove, ali otvorila prostor za kontemplaciju i pisanje memoara: And while I've been on lockdown, with nothing to do except walk around the house and wash my hands twenty times a day, it's given me a lot of time to think about my life.

I think you'll probably agree that a lot of things have happened to me, and many of them now have a hazy, dreamlike quality. When I look back on handcuffing myself to Andy Warhol, or playing Live Aid, or nattering to the Queen about string quartets and headbang, I can find myself wondering...

Did all that really happen? Did I imagine it? Have I been living in a bizzare, unlikely movie?

Čitajući „Confess“, pre svega se upoznajete sa velikim kontrastima, otkrivajući mnoge kobne posledice njihove pritajene borbe. Nisu to samo suprotnosti izazvane sudarom „atipične“ seksualne orijentacije i dominantno muževnog, nikad preterano tolerantnog okruženja – već, praktično, životnih načela koja pojedincu podjednako znače, usled čega je dugo nemoguće napraviti dovoljno pomirljiv izbor. Najbolnije u svemu je, zapravo, to što podnošenje žrtve zbog nedostatka izbora, ali i voljne privrženosti onome u čiju se korist odlučujete na život u ćutanju (ovde je to Robov bend), vidimo kao u tom trenutku najbolju varijantu. Podrazumeva se da potiskivani bes, patnja, frustracije i zbunjenost, u nekom trenutku moraju pokuljati na površinu – a Rob je primer autodestruktivnosti kao posledice preusmeravanja svega nagomilanog ka unutra.

Outside of that bedroom door, I was Rob Halford from Judas Priest, macho talisman and emerged metal god. Inside it, I was Robert John Arthur Halford, a sad, confused late-twenties bloke from the Black Country, longing for the fobriden fruit of intimate male company.

Ne radi se o umerenom, već višedecenijskom periodu neverovatnog balansiranja između izrazito maskuline, samouverene scenske persone (kojoj fanovi s razlogom dodeljuju nadimak, danas već ekskluzivno njegov i apsolutno opravdan – Metal God) i privatno uznemirene, strašno usamljene, unutrašnjom distanciranošću sve nesigurnije ličnosti. Na Robovoj strani su, ipak, oduvek bile velika ispunjenost i ljubav koju je dobijao iz porodice, kako neposredno biološke, tako i muzičke (najpre benda kao kolektiva, a zatim i verne baze poklonika) – zahvaljujući čemu, uz stalni „ventil“ u vidu komponovanja, pisanja i izvođenja pesama, uspeva da izbegne potencijalno naročito kobne situacije. Gubici su, razume se, bili jezivi i istinski traumatični, ali je posle svega došla i zaslužena mirna luka.

Pored neprikosnovene vokalne veštine, Rob Halford se izdvaja kao retko nenapadan, objektivan i, samim tim, razoružavajuće ubedljiv predstavnik LGBT populacije. Prema sopstvenom priznanju, uvek se grozio mogućnosti da postane agitator, karikatura koja maše zastavom duginih boja. Verovatno zbog svega toga, počev od momenta kada je javno istupio, nailazi na upadljivu većinu razumevanja i podrške – zauzvrat utičući na to da publika bude, ne samo širih vidika i otvorenija ka „različitostima“ – već istinski ujedinjena zajedničkom strašću prema onome što je svima bitno. Jer, na kraju krajeva, iznad svega verujući u muziku, postao je istinski ambasador metala.

Singing is my mental release, my purpose, my meaning. I only feel truly, fully alive when I am onstage and singing with Judas Priest. The joy that I feel when I do it is extraordinary. Nothing else comes close.

Rob, Ozzie, Nikki Sixx

Samim tim, za nas koji smo odavno vatreni obožavatelji Judas-a, putovanje kroz njihovu dugu i uzbudljivu karijeru predstavlja sjajno obnavljanje gradiva, uvid u nove činjenice, ali i reviziju nekih ustaljenih, a pogrešno shvaćenih ili prenetih „urbanih legendi“. Rob se na njih makar osvrće, ako već ne i podrobno opisuje slučaj, rušeći izvesne mitove o sebi i bendu. Naravno, oko svega toga niče, razvija se, rastače i opstaje alternativna scena praćena kroz pune četiri decenije. Uzimajući učešće u nekim od najznačajnijih događaja istorije rokenrola i, generalno, popularne kulture, Halford ih revnosno beleži sa jedinstvenim viđenjem, humorom i opaskama. Svoja zapažanja najčešće iznosi kao pripovedačke komentare oblikovane u vidu fusnota ili direktno u tekst umetnutih odlomaka (odvajaju ih zagrade, italik font ili podebljana slova), koji jasno razgraničavaju „ozbiljnog“ svedoka od ležernijeg autorskog „ja“ koje, sa vremenske udaljenosti, iznova prolazi kroz sve te situacije.

Robov smisao za anegdotsko izlaganje je veliki i neosporan, ali ga još boljim čini upadljiv osećaj za slušaoca/čitaoca. Svest o njihovom/našem prisustvu boji čitav tok naracije, uspostavljajući snažnu komunikacijsku mrežu i gradeći empatijski odnos. Bez patetike, dramatizovanja, samosažaljivosti ili narcisoidne hvalisavosti, sasvim pošteno i bez obilaženja problematičnih mesta zaokružuje, poentira suštinu.

I kad smo kod toga, uvidom u neke od prvih inostranih recenzija nailazila sam na zamerke kako je u knjizi „više opisa seksualnih avantura, nego primera iz karijere“. Zato sam bila spremna na sve i svašta, unapred imajući u rezervi obrazloženje kako je to, ipak, važna i predugo susprezana stavka njegovog života, pa nema mesta čuđenju. Bez potrebe: ne samo što, mada ne prećutkuje ni takve, Parental advisory / R- Rated epizode, one zaista nisu brojne (posebno ne više nego kod njegovih strejt kolega!) ili bogzna kako eksplicitne. Privatnost stoji u neraskidivom prepletu sa profesionalnim, utkana je u njega, ali ne i nadređena. Čak se može steći utisak kako je uvek negde u zakulisnom svetu, smeštena u pauzama snimanja, turneja, realizacije projekata i smišljanja novih ideja. Pored toga, Rob ne vulgarizuje nijedan doživljaj ili emociju, ali zato uspeva da nas učini praktično saučesnicima u njegovim porazima i dostizanju dugo tražene sreće.

Olakšanje koje je ova (u slobodnom prevodu) „Ispoved“ donela svom autoru, više je nego očigledno i delotvorno. Celokupni ton, a naročito završnicu knjige, obeležavaju borbenost, zahvalnost i motivisanost, što možda ne bi bilo u toj meri postignuto bez Halfordove pristupačnosti. Zahvaljujući potonjoj osobini, nemamo utisak da nam se obraća tako značajna figura, već stari prijatelj dobrih namera i neiscrpnog repertoara zanimljivih priča. Izrazito inspirativan i divljenja vredan umetnik, pokazao je da u istoj meri oduševljava kroz drugačiji, pisani medij. Jednostavno rečeno, osetila sam i prepoznala ljubav koju budi svaki dobro poznat i toliko drag zvuk: Because, whatever age you may be, when you go to a heavy metal gig, you’re a teenager again. Istina!